236. Bləd bundan daha gijdıllağskoy hansı vəziyyətə düşərəm bilmirəm. Əslində yaxşı hiss edirəm. Çox gərəksiz yerə həddən artıq yaxşı hiss edirəm hətta. Ürəyim yerindən çıxıb gedəcəkmiş kimi mükəmməl dərəcədə yaxşı hiss edirəm. Bundan o yana nə dərəcədə yaxşı hiss edərəm bilmirəm hətta. Aq nə qədər yaxşı sözünü işlətdim bir mətndə ala? * səlzaəlsıdlsıdlüı uzun müddətdir belə hiss edirəm. Demək olar ki keçən ay ilk dəfə psixoterapiya seansımdan bu yana beləyəm. Nənəm barədə də demək olar ki düşünmürəm. Əvvəllər 3 il boyunca hər gün düşünüb üzülərdim. indilərdə də yadıma düşür arabir amma unuduram gedir. Psixoterapiya seanslarımdan bir şeyi öyrəndim. Bu öyrəndiyim şeyin kiməsə görə doğru olub-olmaması əslində evə aldığım 1 kilo qozuma da deyil. Nə isə öyrəndiyim şey budur ki məni narahat edən bir çox məsələdə günahkar ya da haqsız tərəf əslində mən deyilmişəm. Anormal və psixoloji dəstəyə ehtiyacı olan ilk sırada mən yox elə ətrafımdakılar imiş. Onlar normal olsa idi indi psixoterpiya seanslarında kresloda oturub kiməsə nəsə danışmırdım. indi isə səhv ya da doğru bir şey etməyim də vecimə deyil. Kiməsə qarşı səhv etmişəm? Vecimə deyil. Kimisə incitmişəm yaxud da həyatı boyu unutmayacağı bir şey etmişəm? Vecimə deyil. insanlara qarşı etdiyim mənfi ya da müsbət heç bir hərəkət vecimə deyil. Eyni zamanda kiminsə mən barədə olan müsbət ya da mənfi fikirləri də vecimə deyil. Kimsə mənə nifrət belə etsə sifətinə qarşı sadəcə gülməyəcəm ekstra səsli bir Şəkildə güləcəm o dərəcə vecsizləşmişəm. içimdən gəlmədiyi müddətcə yaxud da işimə gəlmədiyi müddətcə heç kimə yardım etmə məcburiyyətində hiss etmirəm. Cındır adam olmuşam deyəsən. Bilmirəm vecimə deyil aq. Gün boyu nə qədər anormal səviyyədə gülürəm o da vecimə deyil. Yox bu bir növ vecimədi. Keçici olmasını istəmirəm. Yorulana qədər gülmək istəyirəm. Bir daha pis hiss etmək istəmirəm. O düşdüyüm pox çuxurundan güc-bəla ilə çıxmışam yenə ora qayıdan deyiləm. indilərdə insanlara qarşı nifrətimi də gizlətmək vecimə deyil. Qoy onlar mənim varlığımdan narahat olsunlar aq. Bütöv avtobus boş olanda ikili oturacaqlardan birində tək oturmuş həmin insanın yanına otururam ki içində söysün. Avtobusda, metroda, yolda diqqətimi çəkən insanlarla danışmaq da artıq problem deyil. Fikirlərimin insanları narahat etməsi də məni sıxmır. Əksinə narahat edən fikrimi deyirəm ki bəlkə dava çıxdı və qarşımdakının gününü bərbad etdim. Evə gedənə qədər söydü zad. Baku book center'ə girəndə yalnızca rusca kitablara göz gəzdirib rus dilinə necə nifrət etdiyimi öz-özümə deyirəm ki bəlkə eşidən oldu * bir dəfə eşitmişdilər amma gülüb-keçdik olay çıxmadı heyif və necə rus köləsi olduqları barədə onlarla dava etdim. Hamısı sırf əyləncəsinə. Həmişə mən narahat olmayacam ki aq. Həddən artıq narahat olub içimə atıb ölmək istəmirəm. Qoy bir az da başqaları narahat olsunlar. Nə isə aq. Bu gülmə krizləri məni lap birtəhər etdi. Gün içində məni yoran tək şey elə budur deyə bilərəm. Artıq bu saatda sırf gülməkdən yuxum gəlir ala